Zdarza się, że i w świecie realnym dzielimy się wiedzą, jak powstaje książka i jak wydać własny, autorski egzemplarz. Wówczas są to warsztaty o książce z udziałem uczniów z klas I-IV. Dzieci czwartej rewolucji przemysłowej, zanim w przyszłości uruchomią kolejnego robota do zadań specjalnych, wykorzystują kredki, ołówki, papier, kawałek sznurka i swoją wyobraźnię aby nadać formę tradycyjnej, niezastępowanej niczym innym, własnej książce. A przy okazji chłoną wiedzę o tajnikach pracy w wydawnictwie.
Czy to jest HIT czy KIT, oceńcie sami.
Po pierwsze: dzieci naprawdę czytają książki
jako, że nasze to warsztaty traktują o wydawaniu książek, zawsze zaczynamy od pytania, czy młodzi potencjalnie wydawcy lubią książki. Niezmiennie zadziwia nas fakt, że większość dzieci podnosi rękę. A tytuły, które wymieniają nie różnią się znacząco od tych, w których same zaczytywałyśmy się w dzieciństwie.
Po drugie: robienie własnej książki jest super
nasza autorskie warsztaty o książce pt. „Autor tekstu, ilustrator i kto jeszcze? – czyli jak powstaje książka dla dzieci?” ma ulubioną przez dzieci część – tworzenie własnej książki. Proces jest podzielony na moduły, a książkę, buduje się jak miasteczko z klocków. Potrzebna jest zarówno indywidualna kreacja, jak i praca zespołowa. Emocje sięgają niemal zenitu. Prawie jak podczas meczu piłkarskiego.
Po trzecie: dzieci tworzą książki o tym, co je dotyka
czy są to własne, indywidualne przeżycia czy te z przyswojonych książek lub filmów, czy też niemal czysta fantazja, to prawie zawsze treść tworzonej książki odzwierciedla stan emocjonalny dziecka. Może to być wzruszająca książka chłopca, odtwarzająca jego wędrówkę po szpitalach, straszne historie o zwyciężaniu potworów czy też grzeczne dziewczynki udające się na bezdroża wyobraźni. Czasem po takich warsztatach mam poczucie, że znam już te dzieci. Albo inaczej: wiem to, czego być może nie wie jeszcze nikt inny.
Po czwarte: dzieci rozwijają małą motorykę – wiązanie sznurka
no, dobrze – zapytacie – co ma wspólnego tworzenie książki z wiązaniem sznurka? Otóż ma. Książkę, szczególnie tę samodzielnie przygotowaną, trzeba oprawić. Związanie jej sznurkiem wydawało nam się najprostszym pomysłem i świetnie nawiązuje do oprawy szytej w prawdziwej książce. Przeciągnięcie sznurka przez dziurki w kartkach, a następnie związanie je w supełek lub kokardkę to dodatkowa manualna umiejętność wspierająca rozwój dziecka, a w szczególności jego mowy.
To co? Chcecie takie warsztaty dla Waszych podopiecznych?
Zadzwoń do Agnieszki lub do Kasi
email: redakcja@bajkopisarze.pl
A na zachętę kilka zdjęć z ostatnich warsztatów w Mińsku Mazowieckim w obłędnym Pałacu Dernałowiczów
